ผึ้งไร้รวง

เธอคือผึ้งตัวน้อยที่ไร้รัง ปีกเล็กๆ ต้องตีไวๆ บินต้านแรงลม
แต่แล้วจู่ๆ กลับมีหนึ่งมือใหญ่ยื่นเข้ามาช่วยประคอง ชายผู้นั้นเป็นเสมือนต้นไม้ใหญ่ แต่จะทำอย่างไรดีในเมื่อต้นไม้นั้นเหมือนจะมีเจ้าของอยู่แล้ว

**************************************************

      “บอกให้ออกไป อย่ามาจับ ผึ้งเกลียดคุณ เกลียด” ถ้อยคำซึ่งดังลอดปากอิ่มมาเล่นงานทัพพ์ได้อย่างจัง คำว่าเกลียดราวเป็นเสมือนมีดที่พุ่งตรงเข้ามากรีดหัวใจ แต่อย่างไรชายหนุ่มยังใจเย็น พยายามคว้าร่างระหงเข้ามาสวมกอด อยากให้มธุรสนั้นสงบสติอารมณ์

      “กลับบ้านเถอะ” ไม่ต้องการให้คนในวงแขนออกฤทธิ์ออกเดชสักเท่าไรคงไม่ดีกับเด็กในครรภ์ กระนั้นอีกฝ่ายไม่ฟังอะไรทั้งสิ้น

      “บ้านไหนหรือคะ บ้านที่มีครอบครัวของคุณรออยู่เหรอ” แทบอยากจะหัวเราะออกมา ทว่าน้ำตากลับรินไหลแทนที่ หัวใจเจ็บช้ำซ้ำไปซ้ำมาจนไม่เหลือชิ้นดี ความอดทนที่ผ่านมาสูญสลาย ในเมื่อมันไม่ลงตัวเสียทีหล่อนก็จะขอเป็นฝ่ายไป ขอยกธงขาวยอมแพ้

      มธุรสพยายามสะบัดลำตัวให้ออกห่างจากชายตรงหน้า นัยน์ตาพราวระยับด้วยน้ำใสๆ กัดปากแน่นกำลังตัดสินใจอะไรบางอย่าง

      “เราจบกันเท่านี้ ผึ้งจะขอไปตามทางของผึ้ง”

      “ไม่มีวันนั้นหรอกมธุรส ถ้าต้องการออกไปจากชีวิตของฉัน มีทางเลือกทางเดียวเท่านั้นคือความตาย อยู่ที่ว่าเธอหรือฉันจะเป็นฝ่ายจากไป” นัยน์ตาคมวาวโรจน์ มือค่อยๆ คลายออกปล่อยให้หญิงสาวได้สมใจ กระนั้นกลับเหยียดยิ้มมุมปากแล้วนิ่งเงียบไป อย่างที่บอก ’ความตายเท่านั้นที่จะพรากเธอและเขาให้จากกัน’

      โดยไม่เปิดปากบอกความจริง พูดกันไปคงเปล่าประโยชน์ถ้าในใจของฝ่ายหญิงมีความโกรธสุมอยู่แน่นและกิริยาต่อต้านก็สั่นคลอนหัวใจดวงโตได้มากโข ถึงต้องตายจากกันจะไม่มีวันปล่อยมือออกจากร่างบอบบาง และไม่ได้ถือโทษใดๆ ทั้งสิ้น

      “งั้นก็เอาปืนมาสิคะ ผึ้งจะได้ตายไปจากความเจ็บนี้” เธอเจ็บจนทนไม่ไหว เหนื่อยล้ากับการต่อสู้ ที่ผ่านมาพยายามเข้มแข็งและเชื่อมั่น ในวันนี้ไม่ไหวอีกแล้ว ก่อนลำตัวจะโยกเพราะแรงสะอื้น

ปล.ไม่ต้องตกใจ นางเอกไม่ได้เป็นเมียน้อยแต่อย่างใด
แต่ถ้าอยากรู้ทำไมถึงเกริ่นนำแบบนี้ต้องตามอ่าน